Birt þann 23. desember 2011, 08:12 af Justin Hunte 2,5 af 5
  • 3.75 Einkunn samfélagsins
  • 12 Gaf plötunni einkunn
  • 6 Gaf það 5/5
Sendu einkunn þína 27

Það er ómögulegt að horfa framhjá fyrirboðslegri opnun Cam’Ron og Vado, DJ Drama, Stjóri allra stjóra 3 . Yfir B.O.A.B. 3.0 Intro er venjulega samheitalyf, hljóðinnsprautað hljóðrúm mengað af þessum pirrandi sírenum sem hafa því miður orðið sjálfgefið fyrir fjöldann ímyndunaraflsins sem vantar klúbb-plötusnúða, Cam’Ron flækir órökrétt um skort á þakklæti í leiknum í dag. Fólk segir ekki meira þakkir, nei meina, segir hann. Yankees getur ekki spilað án Yankee Stadium. Lakers getur ekki spilað án Staples Center. Giants and Jets geta ekki spilað án Meadowlands, finnst þér ég? Hann hljómar alvarlega, eins og Lakers kallaði ekki einu sinni L.A. Forum heim; eins og ekkert þessara liða spili nokkurn tíma útileiki. Það er ómálefnalegt hljóð rusl sem gefur til kynna komandi klukkustund og tólf mínútur af nánast ljóðrænu gagnsleysi.



Ég var fyrstur til að vera með 30 keðjur í einu, rappaði Cam á Not Us og málaði fáránlega skopmynd af Harlem-hustlernum sem var útbúinn á tíunda áratugnum, herra T bling-blaow. Ég sel tónlist og kvikmyndir / Best Buy, hann rappar sjö lög síðar á Laying You Down og sleppir grunuðum hassmerktum bar tveggja ára fjarlægður frá mikilvægi. Betri hluta áratugarins valdi Cam’Ron að beygja sig yfir efni, í staðinn fyrir snjalla plötur eins og S.D.E. og Komdu heim með mér fyrir grunnar sögur af kingpin lífsstíl. En á ári þar sem rímur um Hublots og Margielas lyftu þakinu á ófeiminn efnishyggju, eru línur eins og Nei ég er ekki Elvis heldur á fótunum / Blátt suede (Never In A Million) ekki aðeins slakar, heldur virðast þær óvenju millistétt. Ef að monta sig af bolta er verkefnið, þá að minnsta kosti ýta mörkin; að minnsta kosti leggja sig fram um að láta þetta hljóma áhugavert.



Allt er þó ekki vei. Cam sparkar að minnsta kosti nægum körfubolta / NBA hliðstæðum til að skapa sannfærandi drykkjuleik. Hrópaðu til Memphis / ég verð áfram á Grizzly mínum, (drekk!). Sá sem D. Fisher og Phil Jack náðu / Engir sóknarmenn / Fljúga bara kellingar í bakvarðinum, (Drekk!). Og hrikalegt, lófatryggt afhending Vado kemur rétt í gegn B.O.A.B. 3 - aldrei meira en yfir Talk My Nigga tvöfalt tímasett, handaklappandi naumhyggju ljómi.








Tvískiptingin á milli háls flæðis Cam og beinskeyttra raunveruleika VAD-O líður eins og viðeigandi pick-and-roll á grunnu hlustun (það er gott), og platan er hlaðin nægri svipu tilbúnum lagasöng til hype allir reykfyllta sókn niður FDR. Þegar best lætur B.O.A.B. 3 er þröngur hlustun - liðtækur í bílnum, fær í klúbbnum, liðlegur ef aðalheyrnin er að heyra eitthvað nýtt frá Cam og Vado. En með 20 slóðum lögð áhersla minna á framvindu, algerlega annars hugar af lýsingum fortíðarinnar um velgengni - með annarri hlustun - allt sem eftir er eru góðar minningar frá þeim tíma þegar Cam’Ron hugsaði um stíl og efni.